Goethego.<br>Pierwiastek komediowy, tkwiący implicite w opowiadaniu sprawił, że "&lt;name type="tit"&gt;Zakład o milczenie&lt;/&gt;" przedostał się do repertuaru scenicznego, spotykamy się z nim w dawnym teatrze francuskim ("&lt;name type="tit"&gt;Farce d'un chauldronnier&lt;/&gt;"), angielskim (Prince Hoare: "&lt;name type="tit"&gt;No Song, no Suppen&lt;/&gt;") i niemieckim ("&lt;name type="tit"&gt;Pickelherringspiel&lt;/&gt;").<br>Ten ostatni utwór posiada pewne związki z Polską, odnajdujemy go bowiem w manuskrypcie należącym do gdańskiego radcy, Jerzego Schrödera (1635-1703), wśród sztuk teatralnych z połowy wieku XVII. Jedno z intermediów tego rękopisu opiera się na interesującym nas motywie.<br>Mniej więcej z tego samego czasu pochodzi polska literacka przeróbka "&lt;name type="tit"&gt;zakładu o milczenie&lt;/&gt;"; wersji znanej z noweli włoskiej Straparoli odpowiada fraszka Wacława Potockiego "&lt;name type="tit"&gt;Sprzeczne