Również głośna książka Szymona Starowolskiego, Dwór cesarza tureckiego i rezydencja jego w Konstantynopolu, która doczekała się wielu wydań w ojczyźnie autora oraz krążyła w licznych kopiach w Rosji, stanowiła wolne tłumaczenie z włoskiego "typowej tandety, jakiej niemało drukowano we Włoszech". Aż do czasów oświecenia zdobyliśmy się na jeden, i to marny, słowniczek polsko-turecki (dodany &lt;page nr=18&gt; do wzmiankowanej już książki Dzieje tureckie i utarczki kozackie z Tatary)30. Różnorakie kontakty z Wysoką Portą nie przyniosły więc, jak należałoby się tego spodziewać, rozwoju polskiej orientalistyki. Lenistwo połączyło się z niechęcią do pisania o rzeczach dla większości oczywistych i aż nadto dobrze znanych.<br>Z