ukryty, beznadziejny smutek samotności.<br>Grzegorz patrzał za idącym jeszcze chwilę. Dobrze. Trafił. Wszedł do bramy, powoli zatrzasnęły się za nim ciężkie drzwi, posępny łoskot poniósł się przez pustą ulicę.<br>Zaraz potem te same drzwi trzasnęły po raz drugi - raźno i wesoło. Z bramy pod szóstką wyszła Gabrysia z dziewczynkami i maszerowała teraz szybko w jego stronę, dziewczynki gnały przodem, a ona, w dżinsach i kraciastej bluzce, szła za nimi - wysoka, silna i jasna i już z daleka śmiała się do niego. Kiedy dotarła pod dom, zatrzymała się na chwilę przed oknem i uniosła głowę, patrząc Grzegorzowi w oczy. Na jej kochanej