powołał. Jeśli tak, to kto wie, czy często powtarzane słowa Gombrowiczowskiego komentarza nie mają innego nieco znaczenia, niż się zazwyczaj sądzi: "Jeśliby w sztuce Szekspira ktoś krzyknął na ojca swego ťświnioŤ, dramat polegałby na tym, iż syn obraża ojca; gdy jednak to zdarza się w sztuce niniejszej, dramat dzieje się między tym kto krzyczy, a własnym jego krzykiem..." (Dr 92) U Szekspira krzyk jest obelgą, składnikiem interakcji; u Gombrowicza Henryk sam do siebie gada, postacie są figurami procesu wewnętrznego i krzyk "może zabrzmieć dobrze lub źle" (Dr 92) zależnie od kierunku, w którym się ów - mało świadomy! - proces potoczy.<br>Tak więc