Taki groźniejszy Franz Moor. Jego współczesna zaś aktualność nie jest dla nas uosobieniem psychologicznego demonizmu, ale mechanizmu historii. Nie jest wyjątkiem, jest regułą. Inaczej odczytujemy <name type="tit">Ryszarda</>, inaczej <name type="tit">Andronicusa</>. <name type="tit">Tytus Andronicus</> był za czasów Shakespeare'a jednym z najgłośniejszych i najbardziej owacyjnie przyjmowanych przedstawień. Potem, przez dwa wieki, uważano go za sztukę mierną, bardzo mierną, a nawet za twór poroniony. A jego nowy sukces według zdania bystrzejszych krytyków, nie polega jedynie na inscenizacji Peter Brooka i zadziwiającym aktorstwie. Elementy tego, co w <name type="tit">Andronicusie</> jest czarną literaturą, stały się znowu zrozumiałe i bliskie zainteresowaniom i przeżyciom współczesnego widza. Jakże naiwne wydają nam się dzisiaj