Ważnym krokiem było otwarcie tych karier również dla osób nieszlacheckiego pochodzenia, które na określonym szczeblu miały automatycznie otrzymywać szlachectwo. Podział na rangi rozbijał stan szlachecki na kasty, a zarazem podsycał dążenie do przekraczania ich granic przez służbistość, uległość wobec władzy, a także nieśmiertelne łapownictwo. Otwarcie systemu dla warstw niższych, zwłaszcza mieszczaństwa, umożliwiało karierę najambitniejszym synom kupców i duchownych, pogłębiając złudzenia o ponadklasowym charakterze państwa. Rezultatem tej polityki było znaczne odnowienie składu stanu szlacheckiego w XVIII wieku; o ile można się zorientować z danych szacunkowych, liczba "nowej szlachty" już w połowie stulecia przewyższała liczebnością starą szlachtę rodową. <br><br> Mimo traktowania szlachty jako głównej