niego świętem. A czyż ich cudowne odnalezienie<br>się nie było dla nich świętem? Zamknęli się w stodole, żeby słońce nie<br>przypominało im o mijającym czasie. Kargul przyniósł pęto kiełbasy z<br>ostatniego krużewnickiego &lt;orig&gt;kabana&lt;/&gt;. Pawlak, nalewając do kubków dziwnie<br>złocisty spirytus, starał się zapomnieć, co się w nim jeszcze godzinę<br>temu moczyło. Kiedy Kargul wzniósł pierwszy toast - "Za to, że my raz<br>na zawsze te &lt;orig&gt;hańdry-mańdry&lt;/&gt; skończyli" - Pawlak zastygł z kubkiem przy<br>wargach. Kargul wypił, chuchnął i popatrzył na Kaźmierza zdziwiony.<br> - A cóż jemu oczy dęba stanęli jak u &lt;orig&gt;czerepachy&lt;/&gt;?<br> Też nie miał do czego porównać Pawlaka jak do ropuchy! Przez