szorstkich pni. Ślady na śniegu seledynowe, pomarańczowe i turkusowe. Znikną, kiedy słońce wzejdzie wyżej. Tafla śniegu na dachu szopki wyglądała jak wrzące srebro. Róża wreszcie się obudziła, ziewając, przechyliła się w jego stronę, zauważyła: - Janie, ty siwiejesz. Nie mógł odpowiedzieć. Nagle na dworze powstał rwetes. Ludzie jak mrówki, którym podpalono mrowisko, biegali, krzyczeli, wznosili ręce do nieba. Zajęczała furmanka, trzaskały końskie kopyta. Wściekle prychając, przejechał motocykl, ostro, z piskiem zahamował. Tuż za nim drugi, trzeci. Głosy, po prawdzie wrzaski, ludzkie i nieludzkie, po polsku, niemiecku, i jednako wybrzmiewający z nich strach. Zbiegł na dół. Kątem oka zobaczył, że Róża stoi w