od dawna, chyba od samego początku pracy w szpitalu, a może jeszcze wcześniej - od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzałem oddział jako student. Dlaczego więc zdecydowałem się pracować jako psychiatra? Chyba nie tyle z chęci niesienia pomocy chorym, ile z ciekawości przed Nieznanym drzemiącym w ich mózgach. Obawa przed nimi musiała we mnie tkwić od początku i może to właśnie ona pchała mnie ku psychiatrii na zasadzie emocjonującego <orig>dreszczyka</> i szczypty ryzyka wobec Nieprzewidywalnego. A że nigdy obawa czy wręcz strach nie przeszkadzały mi w tym, co robiłem? To z pewnością zasługa pancerza, jakim jest biały fartuch, bo lekarz tak naprawdę