robotników zdążających do fabryk na Woli, przyciskając łokciem zrolowany worek na wióry, w który owinął obiadowy chleb.<br>Łowił uchem dźwięczący donośnie stukot własnych drewnianych sandałów, bijących we flizy chodnika.<br>Ramiona miał lekkie. Myślał: "da się żyć... da się żyć...'<br>IV<br>Stacho oddał matce tygodniówkę.<br>- Zarabiasz teraz nieco mniej niż w mydlarni. Nie masz napiwków. Ale za to jest ubezpieczalnia, więc lekarstwo nie kosztuje, no i jest opał za darmo. Jedno w drugie wchodzi.<br>Gdybyś nie palił... co tam, i tak wystarczy tylko na kartofle i chleb. Była bieda, jest jeszcze gorzej. Będziesz miał zawód, będzie ci lżej. Nie to, co ojciec