górnych kondygnacji krętymi, stromymi uliczkami spływał nieprzerwany strumień ludzi. W dole, na bazarze, strumień rozlewał się w zaułkach, wśród straganów. Pochłonięty sobą, krzyżował się z innymi strumieniami, wirował, szumiał. <br>Nagle tę monotonię przerywał krzyk: Raketi! - i zaraz potem eksplozja. Podnosiła się chmura kurzu i dymu, płonęły sklepiki. Tłum rozpryskiwał się na boki. Ludzie kryli się po rowach, chowali za mury. Na opustoszałej ulicy zostawał porzucony rower, jakiś tobołek, przewrócony stragan, rozsypane cebule, jabłka, pomarańcze. Wiatr rozpędzał dym, zapadał dziwny spokój, a po chwili ludzka rzeka znowu wypływała na bazar. Zrazu w ciszy, ostrożnie, potem coraz śmielej, żwawiej, przekrzykując się hałaśliwie. Omijała tylko