pożegnaniu odczytywałbym jednoznacznie jako wyraz zażenowania czy też zawstydzenia.<br>Wieczorem zjawił się u mnie - jak to określili domownicy - "jakiś pułkownik" i zostawił kolejne wezwanie na następny ranek. Naiwnie wyobraziłem sobie, że widocznie zrozumieli moje argumenty o źle wybranej chwili na wzywanie mnie na ćwiczenia i są skłonni przesunąć ich termin na później. Gdy jednak we wtorek rano spotkałem na korytarzu w WKU trzech innych pracowników Politechniki powtórnie wezwanych w ten sam &lt;page nr=12&gt; sposób, zrozumiałem, że wzywającym mnie przypisałem nadmiar dobrej woli.<br>Tych trzech nie znałem wcześniej. Jednego z nich wysyłano wraz ze mną do Budowa. Drugi zaklinał się, że za wszelką cenę załatwi