pokoleń, które przeminęły, oceniało się i ocenia stosownie do ich twórczej działalności w dziedzinie świata kultury, a jej miarą są dzieła literackie, muzyczne, architektoniczne, etc. Tworzą je członkowie elity duchowej. Ale to nie znaczy, że za życia jednostki szczególnie twórcze znajdują dla siebie przywileje w społeczeństwie. Dzieje kultury przynoszą aż nadto wiele przykładów życia w nędzy i zapomnieniu przez tych, którym po latach stawia się pomniki czy pośmiertnie doprowadza do pełnego wydania ich dzieł. <br>Dlaczego tak mało dba się o elitę duchową? Dlaczego nie uprzywilejowuje się tych, którzy ukierunkowują własną energię psychofizyczną na realizację wartości duchowych? Dlaczego poczucie sensowności wysiłku kulturotwórczego