polską szlachtę tak zwana konfederacja warszawska (28 stycznia 1573), mająca zagwarantować pokój w osieroconym państwie.<br>Było to po śmierci ostatniego z Jagiellonów, który z taką dumą zwykł był mawiać do poddanych, że nie chce być panem ich sumień (w innej wersji: "pragnę rządzić i owcami, i kozłami").<br>To nie duma narodowa, ale uważne zestawienie obu tych aktów pozwala stwierdzić, iż konfederacja pod każdym względem górowała nad edyktem wydanym w Nantes. Przyznawała ona swobodę nie jednej, nazwanej po imieniu, konfesji, ale wszystkim wyznaniom, podkreślając jedynie, iż dissidentes in religione (różniący się w wierze) powinni dla dobra Rzeczypospolitej żyć ze sobą w zgodzie