pani nakłada jej makaron, ona bierze drugi widelec i tę drugą porcję stawia przed starszym. Na to, żeby usiąść przy nich i pogadać, Joannie nie starczało odwagi nawet w wyobraźni, najdalej udawało jej się doprowadzić tę historię do ich zaskoczonych spojrzeń i ciepłego uśmiechu, którym obdarzali ją, nim wyszła. Może następnego dnia też by się spotkali i wszystko odbyłoby się dużo prościej, bez niepotrzebnego oczekiwania. I potem znowu by ich nakarmiła i może już odważyłaby się odezwać i sprowadziłaby ich na dobrą drogę i odtąd wszyscy żyliby długo i szczęśliwie. Ale nic takiego się nie zdarzyło. Joanna nie po raz pierwszy cierpiała