do rozpaczy z powodu jego biedy, jak i do śmiechu z<br>powodu jego żałosnej jakości.<br>W listopadzie 1987 r. przeprowadziłam z Bogdanem Madejem rozmowę<br>opublikowaną w "Odrze". Wytykałam pisarzowi smutną i jakby moralnie<br>podejrzaną bierność jego bohaterów z tomu "Maść na szczury". Wówczas jego<br>odpowiedzi wydawały mi się pokrętne i nazbyt utopijne, lecz dzisiaj, po<br>dwunastu latach, widzę, jak bardzo były przenikliwe i bliskie<br>rzeczywistości. Madej mówił: "Nie wybieram bierności, wybieram<br>zaangażowanie, pod warunkiem że jest ono stanem ruchu, aktywnością, a nie<br>okopaniem się na jednej pozycji. (...) Przyzwyczailiśmy się uważać, że<br>centralnymi wydarzeniami ostatnich dwustu lat były rewolucje. Został w nas