rozlaną, wzruszającą plamą.<br>Na ogół kobiece łzy nigdy nie odbierały chirurgowi siły, przeciwnie, wzbudzały w nim chęć do jakiegoś protestu: było to nieodpartym dowodem dobroci i miękkości jego charakteru .<br>&lt;page nr=207&gt;<br>Bał się własnego rozczulenia, bo wiedział, że grozi mu niechybną zgubą, zatraceniem się w kimś innym, a takie zatracenie równało się ni mniej, ni więcej, tylko moralnej śmierci.<br>- Jesteś tchórzliwa, jeżeli do dziś dnia nie potrafiłaś rozwiązać naszego położenia - rzekł chirurg i starał się nie patrzeć na jej łzy, które jednocześnie nagle przestały ściekać. Jeszcze dwie albo cztery wypłynęły z zewnętrznych kącików jej oczu, lecz zrobiły to, chciałoby się rzec, odruchowo. Spływały