członek Rady zabił go, choćby w obronie własnej czy w toku wojny prowadzonej przez swoje plemię, automatycznie tracił prawo do tego stanowiska. Musiał być nieczuły na gniew i prowokacyjne działania zaczepne, powinien mieć serce przepełnione pokojem, a umysł niepodatny na wezwania wojowników do wypowiadania wojny z błahego powodu. Każdy z nich miał swojego posłańca, a także wodza wojennego, który na czas wojny przejmował władzę i sprawował ją aż do ukończenia działań. Na czas pokoju wracała ona znów do rąk sachemów. Posłaniec, jak wynika z nazwy, przekazywał swemu plemieniu decyzje Rady. Europejczycy, którzy mieli możność zetknąć się z przywódcami Ligi, z podziwem mówili