co zmarł w beznadziejną<br>Noc, gdy wszystko, prócz niego, umrzeć było winno.<br><br>Czarną na białych płaszczach znakowane kresą,<br>Twarz ode mnie ku snowi odwracają pilnie,<br>Stąpając po podłodze wiernie i usilnie,<br>Jakby chciały pokazać, że są tym, czym nie są...<br><br>I nie tylko zwierciadła, ale ślepe sprzęty<br>Odbijają niejasno i niecałkowicie<br>Owych ludzi, co idąc z odmętów w odmęty,<br>Chętnie starliby ślad swój i swoje odbicie...<br><br>Wiem, że boją się chwili, która zewsząd kroczy,<br>A w której dłoń wyciągnę i pierwszego z brzegu<br>Wytrącę, jak sen jeden z reszty snów szeregu,<br>I zapytam o imię i zajrzę mu w oczy!<br><br>Ale