ochoty do śmiechu - może zechce pan spełnić moją prośbę. Gorąco pana proszę o odstąpienie nam kamienia, który pan nabył dwa dni temu w Stanisławowie. Tak bardzo mi na tym zależy... <br>- Ba, mój chłopcze, kiedy go nie mam - powiedział pan Hipolit poprzez łzy śmiechu, a mina jego wydawała się Hubertowi tak niecnie złośliwa, że od razu przejrzał jego zamiary. <br>Tak, udaje, że przebacza, że jest przyjaźnie usposobiony, a jednocześnie pastwi się nad nim i nad Gabi, i nad wszystkimi w ogóle. <br>W jednej sekundzie wszystko przewróciło się w chłopcu i zawrzało. <br>- W takim razie przepraszam pana - powiedział z lodowatą miną i, skłoniwszy