się w stronę kantorku. Za szybą bielała czyjaś twarz, obie wiedziałyśmy czyja. - Boi się wyjść - powiedziała nie odwracając głowy.<br>- Na to wygląda.<br>- Pani jest właśnie tą dziewczyną - stwierdziła, wciąż patrząc na kantorek.<br>- Owszem. Jestem tą dziewczyną - potwierdziłam spokojnie. - Ale nie wiem, o którą dokładnie pani chodzi.<br>Popatrzyła na mnie. Miała nieduże brązowe oczy, rudawe rzęsy, włosy też były rudawoblond, a twarz pełna piegów. Nie pofatygowała się, aby je ukryć pod pudrem. To mogło nawet imponować.<br>- Wiem wszystko - rzekła. - Opowiedział, bo nie miał wyboru. Na dziecko będzie płacił, dopilnuję tego. Ale najpierw musi się ono urodzić. Przykro mi, że tak się stało