spełnienia tych warunków, a więc bez zgody jej męskich krewnych, musiał im, zgodnie z rozdziałem 188 edyktu Rotariego, oprócz ceny mundu zapłacić 20 solidów zadośćuczynienia za czyn nieobyczajny (anagrip) i drugie 20 solidów jako okup za wróżdę (et propter faida alios viginti). Gdy chodziło o wdowę, mund i wynikające z niego roszczenia należały do spadkobierców zmarłego męża, czyli przede wszystkim do synów.<br>Rozdział 127 edyktów Liutpranda był, jak można sądzić z zawartych w nim szczegółów, zapisem królewskiego wyroku. Władca zetknął się najwidoczniej w praktyce sądowej z opartym na mundzie roszczeniem ze strony synów Longobardki i Rzymianina. Gdy matka owdowiała i wyszła