tego dnia jest niemal pełny. Odświętny pogwar rozmów.<br>Tylko przy jednym ze stolików panuje złe milczenie: młoda, zaniedbana dziewczyna w ciemnych okularach i zgrzebnym szlafroku szpitalnym.<br>Spod rękawów szlafroka widać te same ozdoby, co u inżyniera Żegoty - dwie szerokie białe bransolety ze świeżych bandaży.<br>Przy niej rodzice: elegancki, pobladły z niemej złośc i pięćdziesięciolatek i spłakane, czterdziestoletnie matczyne nieszczęście.<br>Elena z Małgorzatą znajdują wolny stolik. Czekają.<br>Czekają coraz niecierpliwiej. Czwarta, siódma, jedenasta minuta.<br>"Wiedźma" zaczyna bębnić palcami o stolik, Małgorzata zagryza wargi.<br>Spodziewając się, że wizyta potrwa dość długo, oddały płaszcze portierowi.<br>Przyglądam się im nie bez podziwu: różne wiekiem, stylem