jest Jewtuszenko. Po drugie: ponieważ Brodski to autentyczny poeta - którym Jewtuszenko z całą pewnością nie jest. Dwuznaczność jego tak długo piastowanego pół-oficjalnego urzędu sumienia narodu ("narodu sowieckiego") można by mu łatwo zapomnieć, gdyby tylko w jego sposobie wybierania i układania słów na stronicy dało się dosłyszeć głos sztuki, jej nieomylnie rozpoznawalną wewnętrzną prawdę i konieczność. Otóż tego właśnie u Jewtuszenki nie znajdziemy. Odsuńmy na bok całą sferę etyki i przeczytajmy te 600 stron zangielszczonego rosyjskiego wiersza bez żadnych uprzedzeń: nie znajdziemy na nich nic poza wyraźnie, jednoznacznie, uderzająco, rozpaczliwie, tragicznie złą poezją. Amerykański czytelnik naprawdę nie musi mieć wobec Jewtuszenki