alergicznego dziecka, które przestało chorować. I wtedy okazało się, że widzi swoje życie w coraz czarniejszych barwach, z nikim trzeźwym się nie kontaktuje, coraz mniej i gorzej je. Tak jakby półświadomie myślała: "Wszystko już mam ułożone, może by się napić?" Nie zdawała sobie z tego jasno sprawy, ale coś ją niepokoiło i w pewnym momencie postanowiła przeczytać swoją listę środków zaradczych. Jeden z punktów brzmiał: "Rozmowy i pisanie dotyczące mojej choroby. Czuję odprężenie, gdy w ten sposób mogę pomóc sobie. Znam sposoby pozbycia się nieprzyjemnych uczuć i mogę je wykorzystać: pisać o tych uczuciach, mówić o nich ludziom". Nie była w