piwem - niech Bóg broni ruszyć tam coś, bo wszystko runie na ziemię; na środkowym stole puste półmiski i salaterki, talerze z resztkami mięsa, widelce i noże skrzyżowane na talerzach; na dalszym stole kieliszki z Furmintem nie tknięte, gdyż goście czekali na Furmint siedmiogrodzki, a dalej jeszcze stoły ciągnące się w nieskończoność gdzieś poza ściany i lustra, stoły zawalone masą kieliszków i filiżanek, zaśmiecone popiołem i okruszynami chleba, splamione kawą, likierem i winem, a wokoło tych stołów ruchliwe pstrokate wieńce głów łysych i owłosionych, oczy wielkie jak talerze i ręce potwornie długie, wyciągające się jak ptasie szpony. A nad tym wszystkim, w