świata, który niby był niedaleko, ale zupełnie inaczej wyglądał.<br>Wiosną 1957 roku zabrał się do porządkowania ogrodu przed komitetem. Zatrudnieni przez administrację miasta ogrodnicy nie mogli się nachwalić jego gospodarności, gdy był niemal przez cały czas z nimi podczas wytyczania i przekopywania klombów, a nieraz sam brał łopatę, by wyrównać niestarannie jego zdaniem ułożoną rabatkę. Najpierw chodziło mu o to, by nie przegapić wykopania skarbu, potem wciągnął się w tę robotę i nawet ją polubił, bo szybko przynosiła konkretne efekty.<br>Ogród, jeden z najładniejszych w Zakopanem, wkrótce był gotów. Przekopano niemal każdy metr kwadratowy parceli przed budynkiem. I nic. Została jeszcze