prasy i telewizji, jego osiągnięcie stało się istotne dla niewidomych w ogóle. O tym jednak zapomniał doktorant, zapomniał także autor reportażu. Bo niektóre poglądy i opinie przedstawione w artykule, mogące przyczynić się do niwelacji barier społeczny, wielu czytelników utwierdzą w ich tradycyjnych, szkodliwych postawach. Czy wszyscy ci ludzie, którzy spieszą niewidomemu z pomocą na przejściu ulicznym, po przeczytaniu reportażu zechcą jeszcze raz podać swoją pomocną dłoń? Czy harcerze uwrażliwiani na idee pomocy społecznej, będą wierzyli w ich potrzebę? Szkoda, że na pytania te nie odpowiedział sobie dr Zawistowski, gdy wygłaszał swoje poglądy i redaktor Ziomecki, prezentując je w poważnym i poczytnym