tylko od temperatury w komorze, lecz także od praktycznego czasu <orig>rozgrzewu</>. Im większa jest moc grzejna, tym mniejsza jest wartość Q zgromadzonego w czasie \7t. a,d p Zarówno Q, jak i Q wyznacza się najczęściej metodą a,sa,d klasyczną lub metodę Beukena. Znacznie dokładniejszą wydaje się być metoda numeryczna. Metoda klasyczna polega na określeniu różnicy pomiędzy całkowitym poborem energii w czasie <orig>rozgrzewu</> członu grzejnego do stanu cieplnie ustalonego E i energią strat cieplnych E. Pomiar energii pobranej nie p sprawia kłopotu, zwłaszcza gdy posłużyć się numeryczną metodą określania teoretycznego czasu <orig>rozgrzewu</>. Energię strat cieplnych w czasie <orig>rozgrzewu</> określa się