splotu tradycji: prowansalsko-japońsko-anglosaskiego) ustanowiła nie pobity dotąd rekord zwięzłości, redukując wyjściową sytuację alby do absolutnego minimum obrazowania i emocji:<br><br>&lt;q&gt;As cool as the pale wet leaves<br><br> of lily-of-the-valley<br> She lay beside me in the dawn.&lt;/&gt;<br><br>&lt;transl&gt;Chłodna jak blade i wilgotne<br><br>liście konwalii<br>Leżała przy mnie o świcie.&lt;/&gt;<br><br> Dzisiejszy badacz dostrzega w dwudziestowiecznej poezji angielskiej wręcz "renesans" alby - i chyba ma rację, skoro do analizowanych przez niego wierszy Pounda, Williama Empsona, W.H. Audena, Louisa MacNeice'a i Philipa Larkina z łatwością da się dorzucić kilkanaście dalszych przykładów współczesnych anglojęzycznych wcieleń tego gatunku, z wierszami D. H. Lawrence'a, Roberta