rysunek wzoru, przeniesienia go na klocek drewna, odbicie na papierze, pokolorowanie. W dużych warsztatach zajmowali się tym różni ludzie, w małych wszystko robił jeden człowiek. Najtrudniejsze było rzeźbienie deski drzeworytniczej. W nim przejawiał się kunszt twórcy. Wyszukiwał równy, bez sęków, klocek drewna, cieńszy, gdy rzeźbił tylko jedną stronę, grubszy przy obróbce obustronnej. Najchętniej stosowano drewno twarde, ale jeszcze poddające się obróbce - gruszę, buk, olchę. Dąb i orzech wymagały większego nakładu sił i dobrych dłut. Klocki żłobiono, wycinając to, co niepotrzebne (biała płaszczyzna w drzeworycie), a pozostawiając kontur, który powlekano czarną lub ciemnoszarą farbą i odbijano, dociskając ściśle arkusz papieru. Po wyschnięciu