wściekłym ruchem, zerwał portret<br>i z hukiem nim o ziemię cisnął,<br>po czym z mściwością wręcz okrutną<br>zaczął nogami deptać płótno,<br>lecz na plwocinie się poślizgnął.<br><br>Z okładem z gulardowej wody<br>włożonym na rozbitą głowę<br>w skupieniu ciągnie Stoss wywody<br>swojej koncepcji epokowej.<br>Cytuję dzieła zakończenie:<br>W czym leży Bytu ocalenie?<br>Z dotychczasowej analizy<br>wynika nieodparcie oto,<br>że Bytu permanentny kryzys<br>związany z jego jest istotą.<br>Byt chce być ciągły, a ma dziury,<br>niepewny przeto swej natury<br>gorączką chorobliwą płonie,<br>chcąc spalić dziurę w swoim łonie,<br>albowiem nie wie, że ta rana<br>w jego pro-jekcie jest zadana,<br>zaś jego sam