Na przełomie karbonu i permu występowały w słodkowodnych osadach jeziornych środkowej Europy liczne formy tych rekinów, a skrajną anatomicznie postać ma rodzaj często figurujący w podręcznikach pod nazwą Xenacanthus, której nie ominęły częste w nomenklaturze taksonomicznej konfuzje. Zanim doszło do uformowania tego węgorzowatego rekina, dolny płat płetwy ogonowej i płetwa odbytowa upodobniły się do siebie, tworząc niepozorne wyrostki, a płetwa grzbietowa zlała się z ogonową (ryc. 10.2). Prócz uzębienia, dziedzictwem po wczesnych rekinach pozostał kolec na przedzie płetwy grzbietowej, który wraz z nią przesunął się ku głowie.<br>Przykładem innej drogi rozwojowej jest charakterystyczny gatunek permskich łupków miedzionośnych, Janassa. Było to