powoli, Ludka poważniała z dnia na dzień, wreszcie mówiła mi: "Wiesz, muszę jakoś zmienić swoje życie. Ten cały świat, w którym jestem, to nie dla mnie. Ja mam pewne obowiązkiT muszę coś ze siebie poświęcaćT ach, ty tego nie rozumiesz". Tyle tylko, i nie mówiąc więcej słowa Ludka odsuwała się ode mnie. Ubierała się skromniej, przestawała się malować i choć brunetka, robiła się śmiesznie podobna do swoich sióstr. Wyręczała matkę w gospodarstwie, podsuwała ojcu poduszki pod plecy, kiedy czytał gazetę. Ona nalewała nam herbatę, krajała keks, gdy przychodziliśmy, i ona woziła na spacery dziadunia otulając go pledem. Dziadunio promieniał, robił się