Meyer, mój przyjaciel, z empatii uczynił sztukę, wpisał ją w rejestr rozpoznawalnego stylu, Meyerowi wystarczało to, kim jest, ja należałem zaś do osób, które przez całe życie rozpaczliwie pragną być kimś innym, coraz to wcielają się w nowe role, bez wiary, że tę jedną jedyną w końcu odkryją, może zresztą odkrywają ją, ale nie są już w stanie tej jedynej roli rozpoznać, tak silnie tkwią w niekończącym się ruchu wyzwalania od poprzedniej. Podziwiałem Meyera za to, kim jest, a jeszcze bardziej za to, że się na to godzi, do dzisiaj nie wiem, od czego to zależy, że ludzie akceptują siebie lub