Heima (1885), J. Tyndalla (1898) i H. Hessa (1904).<br> W pierwszych dekadach XX w. poszerzono znacznie znajomość obszarów zlodowaconych, głównie dzięki ekspedycjom polarnym (zdobycie biegunów) i zorganizowaniu II Międzynarodowego Roku Polarnego w sezonie 1932 - 1933 (I Międzynarodowy Rok Polarny w 1882 - 1883) oraz skoordynowanej międzynarodowej akcji naukowej. Opracowano szczegółowe mapy odległych obszarów zlodowaconych stosując najpierw fotogrametrię naziemną (np. Zagrajski, Zawadzki, 1936), a następnie organizując misje lotnicze. Programy fotografowania obszarów polarnych objęły w latach trzydziestych Spitsbergen i część Grenlandii, a także radziecką Arktykę (Schneider, 1974). W latach pięćdziesiątych, w okresie przygotowań, jak i podczas III Międzynarodowego Roku Geofizycznego, wykonano zdjęcia lotnicze oraz