coraz wyżej, pokazywał nam, jak stygnie i sztywnieje. I znowu go dotknął i powiedział, że jak mu to dojdzie do serca, wtedy skończy"&lt;/&gt;.<br>Istota zarysowanego tutaj doświadczenia daje się wyrazić krótko: pustoszenie życia. Leśmian pisze: &lt;q&gt;Z resztek życia śmierć swawolna po ciemku Wydmuchuje bańkę trudną i złotą...&lt;/&gt; Umieranie raz jeszcze odsłania się nam jako pustoszenie. Pustka postępująca w pustoszeniu jest aktywna, agresywna nawet. To nie "czysta nicość" przychodzi do człowieka, ponieważ nicość w ogóle nie może przychodzić. I kryje się w tym niewątpliwie paradoks: czy się bierze pod uwagę pustkę czy próżnię, niezrozumiałe jest, jak mogą one być agresywne. Stąd spotykane choćby