z daleka po stolarskim chodzie.<br>Chód ten właściwy był ludziom, którzy za czasów wczesnej młodości pracowali w warsztatach bez maszyn, torturowali swe miękkie jeszcze kości przy pomory zapomnianych już dzisiaj narzędzi do ręcznej obróbki drzewa. Fijałkowski kroczył powoli, nie śpieszył się. Rozpiął kołnierzyk swej zawsze czystej koszuli i przyjmował na odsłoniętą skórę szyi przyjemne powiewy wiatru, który podnosił się u schyłku skwarnego dnia.<br>Żelazowski przyszedł z prawej strony. Zerknął na numer przy bramie domu. Popatrzył po oknach, udał, że nie widzi Rodaka.<br>Ten uśmiechnął się.<br>Rozmowa ruszyła z miejsca ciężko. Wymyślali z trudem zdania, aby je wypowiedzieć. Rodak pokazywał części szerokiego