kulturalnego i ma charakter względny i partykularny, czyli występuje jedynie niekiedy czy w niektórych miejscach, a nie we wszystkich grupach ludzkich. tak więc ostatecznie to, co naturalne, ma charakter uniwersalny, spontaniczny i bezwzględny, a to co kulturalne - partykularny, poddany normie i względny. Zauważmy tutaj, że to założenie nie jest bynajmniej ogólnie przyjęte przez antropologów, w wyraźnej opozycji stoją tu przede wszystkim wszelkie próby poszukiwania "powszechniaków kulturowych", czyli zjawisk należących do porządku kultury, a występujących we wszystkich społeczeństwach (próby takie podejmował np. G. Murdock).<br>W przypadku stwierdzenie cech opozycyjnych przeciwstawiających kulturę naturze jest tylko wyjściowym zabiegiem analitycznym, pewną klasyfikacją logiczną. Pozwala określić to