odejście od materialnych realiów otoczenia sprzyja wewnętrznemu skupieniu, uwolnieniu wyobraźni.<br>Byron w Manfredzie tworzył teatr: angażował wszelkie dostępne środki, by stworzyć dla widza złudzenie roztaczającej się wokół bohatera przestrzeni nieskończonej, jego w nią wtopienia, symbiozy, coraz głębszego przenikania się światów. Kończące dramat samobójstwo było także elementem owego przenikania człowieka ku ogromowi wszechświata. Manfred we wszystkich scenach dramatu stoi pośród najdalej na ziemi osiągalnej przestrzeni, jest to tło jedyne dla jego wewnętrznych przeżyć.<br>W Dziadach próba walki z Bogiem, dla której tło stanowi obraz wszechświata, została skoncentrowana w jednej scenie - umiejscowionej w celi, więc obraz kosmosu powstaje bez pomocy dekoracji; dla czytelnika