jest tak zwane "białe małżeństwo", a jedyną receptą na bytowanie - taki właśnie rozrywkowy modus vivendi. Jakże odległe wydają się teraz dziewczęce rojenia o poślubieniu bardzo biednego i bardzo szlachetnego młodzieńca. Dochodzi do wniosku, że bez łóżkowych zbytków - żyć można, lecz bez zbytkownych łóżek, wykwintu - trudno. Zapraszając gości do Ludwinowa można olśnić ich wspaniałymi meblami, obrazami, popiersiami z brązu, srebrami zastawy stołowej, perłami podtrzymującymi fryzurę "niepowtarzalną i osobistą".<br><br>Coraz przyjemniej jest przeglądać się w staroświeckich lustrach i widzieć tam coraz bardziej pewny siebie uśmiech bogatej herytiery, żony przystojnego ziemianina. Dotychczas nie wiedziała, że mogą głaskać własną miłość - i te stroje, i służba