rzeczywiście. Rozwarły się drzwi, zobaczyłem pokój oświetlony niebieskim światłem, poręcz łóżka i stojącego plecami do mnie dyrektora.<br>- Może pani być zupełnie spokojna - mówił i ręką z tyłu szukał po omacku klamki drzwi. Potem dodał chłodno, prawie urzędowo: - O tym wiem tylko ja i mój przyjaciel, który razem ze mną panią operował, docent von Fuchs. Nikt prócz nas o tym nie będzie wiedział nigdy...<br>W pokoju rozległo się coś w rodzaju syczenia żmii. - Tsss!... - syczał przerażony głos. Odwróciłem się na pięcie. Zdążyłem już dojść do końca korytarza, gdy zobaczyłem dyrektora, który wypadł spod sto pierwszego jak bomba. Ciekawa to była wizyta!...<br>Przypominam