się wokoło, w końcu krokiem bardzo przyśpieszonym poszła ścieżką równoległą do parkanu. <br>Kryjąc się i tłumiąc kroki, Jerzy sunął w tym samym kierunku, tuż pod płotem. <br>W końcu Zoja zatrzymała się. Rozejrzała się raz jeszcze uważnie, potem uklękła na trawie i czegoś szukała głęboko w kretowisku. <br>Po chwili wstała i otuliwszy się szczelnie granatową pelerynką, poszła w kierunku domu. Gdy mijała Jerzego, ukrytego za krzakami porzeczek, chłopiec posłyszał wyraźnie lekki podźwięk monet pod granatową pelerynką. <br>- Naturalnie, wiedziałem! - westchnął z triumfem i żalem i powlókł się w głąb ogrodu do ojca, który mimo zmroku wycinał jeszcze kapustę. Wespół z ojcem znieśli mokre, ciężkie