na parterze świeciło się jasno. Było to okno łazienki. Było niezasłonięte, pewno ze względu na tę późną porę, kiedy to nikt się po parku otaczającym dwór nie włóczył. I w tym oknie zobaczyliśmy rusałkę naturalnej wielkości - taką, jaką ją bogowie stworzyli. Najadę, która opuściła Wilię, spragniona widać ciepłej wody i pachnącego mydła. Przystanęliśmy z kumplem Adasiem, niewidzialni z wnętrza, i kontemplowaliśmy w milczeniu tę statuetkę nagiej dziewczyny, przebranej, a raczej rozebranej, za nimfę. Z naszych ust nie padło żadne słowo młodzieńczego komentarza, które sytuacja zdawała się prowokować. Odeszliśmy też w milczeniu, pod wrażeniem tej kontemplacji, która uczyniła wizerunek Janki w moich