gablotką cudzego, niezrozumiałego, ach, jakże obcego życia i oko moje, samotnego podróżnego, jak ćma trzepoce bezradnie u nieprzeniknionej tafli szkła, niezdolne dostać się do wnętrza.<br>Gdy po całodziennych bezowocnych poszukiwaniach pracy Pierre powracał jakąś pustą, nieznajomą uliczką, był już wieczór i wklęsłe kwadraty okien zaczynały fosforyzować wewnętrznym, utajonym światłem. Ulica pachniała fryturą, ciepłem nie wietrzonych mieszkań, świętą, sakramentalną godziną obiadu. Chciwy, oswojony głód jak wytresowany pies legł u progu świadomości, nie przestępując go nieproszony, zadowalając się tym, że każda myśl, pragnąca tam się wkraść, musiała wprzód na niego nastąpić.<br>Poprzez tuman zmęczenia, jak krzyk zamknięty w hermetycznym cylindrze i nie mogący