W opowiadaniu pojawia się więc to i tylko to, co posiada swój symetrycznie przeciwstawny odpowiednik: sprzyja to częstej u Gombrowicza fabule pojedynku. Odstępstwa od symetrii rzucają się w oczy i domagają się jeśli nie wyjaśnienia to refleksji. Zanim jednak - po zakończeniu pojedynku - staną się dla narratora i czytelników problemem, symetria pączkować będzie i rozrastać się do absurdu.<br>Jest ona więc w Filidorze regułą budowy świata przedstawionego: kiedy przestaje obowiązywać, opowiadanie zmierza do zakończenia. Przeciwnie, w punkcie kulminacyjnym - tuż przed pojedynkiem - osiąga najwyższe natężenie: &lt;q&gt;"sytuacja była symetryczna (...) - [odkrywa narrator] - miała tę właściwość, że każdemu ruchowi Filidora musiał odpowiadać analogiczny ruch anty-Filidora