wapiennych płycizn, które musiały zastąpić budowle <br>archeocjatowo-stromatolitowe w środkowym kambrze. Tylko na dawnym kontynencie <br>Gondwany (w Australii i na Antarktydzie) są nieliczne stanowiska z organizmami <br>rafowymi. Zawierają gąbki wapienne o aragonitowym porowatym szkielecie, w którym <br>stadialność wzrostu jest zaznaczona silniej niż u archeocjatów. Reliktowe gatunki tych <br>&lt;page nr=138&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>pospolitych w rafach paleozoiku i mezozoiku gąbek (Sphinctozoa) przetrwały do dziś.<br>Podobna budowa szkieletu rozwinęła się zresztą niezależnie przynajmniej w kilku liniach rozwojowych mezozoicznych gąbek wapiennych.<br>Dopiero po serii epok lodowych w początkach ordowiku, znów w trakcie wkraczania <br>mórz na lądy, z pomroki dziejów wyłoniły się ponownie rafy glonowo-gąbkowe. Ich <br>najbardziej rzucającym się