to, żeby tę sumę następnie znów złożyć w całość i przeznaczyć do dyspozycji panny młodej. Między normami edyktu Rotariego a legislacją Liutpranda i Aistulfa w sprawie mety zachodzi nieusuwalna sprzeczność. Można ją wytłumaczyć jedynie jako rezultat dokonanej zmiany. Gdzieś między 643 r. a trzecią dekadą VIII w. cena, jaką płacił pan młody dotychczasowemu mundoaldowi za nabycie mundu przekształciła się w ślubny dar męża dla żony64. Longobardzka meta uległa więc podobnej ewolucji jak słowiańskie wiano, tyle że na Półwyspie Apenińskim, pod silnym oddziaływaniem rzymskiego otoczenia, przemiana barbarzyńskich zwyczajów małżeńskich następowała szybciej niż na wschodzie Europy.<br> Była to złożona przemiana i dotyczyła nie