przestrzeni, nie rozumiał rozkoszy wolnego pędu, nie wiedział, jak to pachnie i przewiewa na wskroś wiatr z końca świata, wiatr z pól i lasów, aż znad morza! <br>Bobek nie umiałby już bronić się zębami przed ręką wroga ani srogim warknięciem zaznaczyć swojej pieskiej godności. Można powiedzieć, że z trzech istot: pana, pani i psa, to pies był najdelikatniejszy i najbardziej zniewieściały. <br>Toteż, o ile pan i pani czuli się na szerokiej drodze świata pełni sił, radości i zapału, o tyle Bobek tęsknił i podupadał na duchu. <br>Bardzo być może, że najwięcej dolegała Bobisiowi ciągła zmiana otoczenia. Zaledwie, pokonawszy wrodzoną nieufność, przyzwyczaił się