skocznej nazwie "Czardasz".<br>Po głowie tłukły się mi &lt;foreign&gt;"ném irtém - ném fantas"&lt;/&gt;, &lt;foreign&gt;"Lengyel, Magyar ketött ..."&lt;/&gt; itp. - w światowy sposób chciałem przywitać się z obsługą, lecz na szczęście usłyszałem swojskie "Dzień dobry".<br>Znalazłem się w przytulnym wnętrzu, którego domowy charakter podkreślała kanapa, stojące w rogu pianino, a także wszechobecne strąki czerwonych papryk i warkocze czosnku, którymi przyozdobiono ściany restauracji. Biel ścian przyjemnie kontrastowała ze starym brązem mebli i poczułem się jak w przydrożnym zajeździe na bezkresnej węgierskiej puszcie. To tam, w pobliżu Nagymajom najlepiej dojrzewa słynna czerwona papryka, a kto krzywi się pijąc węgierskie Ászu, ten za karę do końca życia powinien